Τρεις νίκες σε ισάριθμες αγωνιστικές (μία με ανατροπή, μία με… σάρωμα, μία σε γήπεδο, όπου δεν είχε πανηγυρίσει 32 χρόνια), απαραβίαστη εστία από αντίπαλο (το μοναδικό τέρμα στο παθητικό είναι το αυτογκόλ του Γιαγκό), πρώτη θέση στη βαθμολογία, ήδη στο +5 απ’ ό,τι στο αντίστοιχο χρονικό σημείο την περασμένη σεζόν.
Διαβάστε επίσης:
- H τελευταία του Άρη... (pics)
- Νέα ανακοίνωση: «Όποιος έχει στοιχεία για "παράγκες" να τα προσκομίσει»
Όλα καλώς καμωμένα, όλα εντυπωσιακά, όλα αξιέπαινα. Αλλά ουδέν από τα παραπάνω συμπεριλαμβάνεται στους ουσιαστικούς λόγους, για τους οποίους ο Άρης του Αλεξέι Σπιλέβσκι (πρέπει να) λογίζεται ως βασικός διεκδικητής του τίτλου.
Η «ελαφρά ταξιαρχία» προελαύνει, μολονότι στερείται (λόγω τραυματισμών ή αγωνιστικής ανετοιμότητας) βασικά γρανάζια της από την περασμένη χρονιά ή νεοφερμένους-κλειδιά για το στιλ παιχνιδιού που έχει κατά νου ο προπονητής της.
Και το σημαντικότερο: ο Άρης είναι μια τόσο τεχνική και γρήγορη ομάδα που χρειάζεται το κατάλληλο γήπεδο για να ξεδιπλώσει στο έπακρο τις αρετές του. Το… χωράφι του Τσιρείου όχι απλώς δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Στην πραγματικότητα, αντενδείκνυται στο μέγιστο βαθμό και είναι άκρως επιζήμιο και επικίνδυνο.
Μετά το 5-0 επί του Ολυμπιακού ο Σπιλέβσκι δεν είχε άλλο λόγο να εξαπολύσει τέτοια ευθεία και δριμεία επίθεση στους υπεύθυνους συντήρησης του αγωνιστικού χώρου. Ο Λευκορώσος συνειδητοποιεί περισσότερο απ’ όλους πόσο μεγάλο εμπόδιο και παγίδα είναι αυτό το τερέν για την ομάδα του.
Στο ΓΣΠ, όπου το έδαφος ήταν πρόσφορο, ο λεμεσιανός σύλλογος δεν επέτρεψε στον ΑΠΟΕΛ να απειλήσει ουσιαστικά την εστία του Βανά Άλβες και στο ξεδίπλωμα των επιθέσεών του έβγαλε συνδυασμούς με τέτοιους αυτοματισμούς και τέτοια ταχύτητα που αδρανοποιούσε τον αντίπαλο και έστελνε ηχηρό μήνυμα στον ανταγωνισμό.
Το περασμένο Σάββατο, στο γήπεδο της πρωτεύουσας, αποδείχθηκε για ποιο λόγο φώναζε ο Σπιλέβσκι για το Τσίρειο και γιατί ο Άρης χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή άλλαξε έδρα, μέχρι την είσοδό του στο νέο γήπεδο της Λεμεσού.
