Η εμφάνιση δεν ήταν κυριαρχική ή/και πειστική. Στην ανάπαυλα είχαν δημιουργηθεί όλες οι προϋποθέσεις για τη στραβή. Ακριβώς γι’ αυτό η νίκη της Ανόρθωσης στο ΓΣΠ αποκτά διπλή αξία.
Η «Κυρία» έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με μόνο μια πραγματικά καλή στιγμή (19’ Εμπραλίτζε). Η δημιουργικότητά της σε φάσεις υπεροχής έναντι του αντιπάλου χρήζει βελτίωσης. Θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για την αποτελεσματικότητά της, αλλά αυτό διορθώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο.
Ο Ντάρκο Μίλανιτς δήλωσε πως η επιτυχία ήταν αποτέλεσμα της μετάβασης από το παράλληλο παιχνίδι (του α’ μέρους) στο κάθετο (του β’). Προφανώς είναι ο πλέον αρμόδιος να το κρίνει και να το αξιολογήσει, ωστόσο ούτε η απομάκρυνση του Πάντσεον ούτε η αντίστοιχη του Κορέια στις φάσεις των δύο τερμάτων έδωσαν την εντύπωση πως εντάσσονταν σε οργανωμένη επίθεση και συνειδητή εφαρμογή ενός τακτικού πλάνου.
Μικρό το κακό, στην παρούσα φάση. Για μια ομάδα που όχι απλώς άλλαξε ριζικά αυτό το καλοκαίρι, αλλά ακόμη δεν έχει εντάξει στο σύνολο όλους τους νεοφερμένους, θα ήταν παράλογη απαίτηση για καλύτερη εμφάνιση σ’ ένα παιχνίδι που στράβωσε επικίνδυνα σ’ ένα καίριο χρονικό σημείο.
Στην πρεμιέρα μετρά, πριν και πάνω απ’ όλα το αποτέλεσμα -όχι το πώς προέκυψε. Η Ανόρθωση το πήρε, «ζέστανε» τον κόσμο της, «αγόρασε» χρόνο και αποκόμισε μερικά επιμέρους πολύτιμα συμπεράσματα, όπως π.χ. η επίδραση του Πάντσεον στο παιχνίδι της και η εκτελεστική δεινότητα του Νινγκά.
Αυτά φτάνουν (και περισσεύουν) για αρχή. Το πρόβλημα για την «Κυρία» (θα) είναι, αν προϊούσης της σεζόν συνεχίσει να ψάχνει αποτελέσματα, δίχως καλή απόδοση.
Ποιες οι πιθανότητες να προκύψει (αυτό το) πρόβλημα; Όχι πολλές, αν εμπιστευτεί κάποιος την κρίση του πολύπειρου Πάντσεον πως κόντρα στον Ολυμπιακό εμφανίστηκε μόνον ένα… ψήγμα της ομάδας που δημιουργείται.
