Στο ποδόσφαιρο, πολύ πριν την τρίτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας, οι προπονητές προσλαμβάνονται και αποδεσμεύονται με το επιτελείο τους -αν όχι με όλο, τότε σίγουρα με όσους έχουν επιλέξει και φέρει ως άμεσους συνεργάτες τους. Οι όποιες (λιγοστές) εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Τούτου δοθέντος η εισήγηση-απαίτηση σ’ έναν προπονητή να πορευτεί χωρίς τους δικούς του ανθρώπους συνιστά παραβίαση μιας (μη επίσημης, αλλά δεδομένα υπαρκτής) κόκκινης γραμμής. Είναι ένα ξεκάθαρο no go.
Όταν η κατάσταση φτάνει σε αυτό το σημείο, η πρόθεση του συλλόγου είναι σαφής: η αποχώρηση του προπονητή. Αυτή είναι και η συνηθέστερη έκβαση της υπόθεσης. Ενδεχόμενη παραμονή του, παρά το «ξήλωμα» των συνεργατών του, σημαίνει πως είτε δεν έχει ισχυρή προσωπικότητα και αίσθηση αξιοπρέπειας είτε -χρησιμοποιώντας μέθοδο ευθέως ανάλογη αυτής του συλλόγου- εξωθεί τον εργοδότη να τον απολύσει αποζημιώνοντάς τον αδρά.
Όποιος δεν αρέσκεται να εθελοτυφλεί ή να ωραιοποιεί καταστάσεις, διαβλέπει -μέσω του ρεπορτάζ και όσων διαρρέονται- πως σε αυτό το σημείο βαδίζουν ή έχουν φτάσει ήδη η Ανόρθωση και ο Τιμούρ Κετσπάγια. Η κόκκινη γραμμή πάντως έχει… ποδοπατηθεί και η πόρτα (εξόδου) έχει ανοίξει.
Είτε τη διαβεί είτε όχι ο Γεωργιανός, το μόνο σίγουρο είναι πως η υπόθεση δεν θα έχει ένα τέλος ωραίο ή πρέπον. Ένα τέτοιο φινάλε προϋποθέτει ανάληψη ευθυνών και σταράτες κουβέντες. Δύσκολα και οι δυο πλευρές μπορούν να υπερηφανευτούν πως έχουν κάνει είτε το ένα είτε το άλλο.
