Το γκολ του Ζόρντι Γκόμες στην Πάφο, μπορεί να αποδειχτεί και γκολ χρονιάς για την Ομόνοια. Αν έχανε, τότε ακόμη και ο στόχος της εξάδας θα φαινόταν απομακρυσμένος. Ασημένιο βέβαια γκολ, ίσως και χάλκινο, αφού για να κάνουμε λόγο για χρυσά θα έπρεπε να μιλάμε για διεκδικήσεις τίτλου κτλ. Αντικειμενικά αυτή την ώρα, μέσω πρωταθλήματος η μόνη επιδίωξη της Ομόνοιας είναι να μπει εξάδα και από εκεί και πέρα να πάει έστω ένα σκαλί παραπάνω.
Πόσο διαφορετική είναι η φετινή χρονιά από την περσινή; Είχε μείνει και πέρσι πίσω. Αλλά 12 μήνες πριν, εξέπεμπε εικόνα ομάδας με κότσια και ικανότητα για ανατροπές. Φέτος δεν εκπέμπει… γενικώς. Το γιατί είναι μία μεγάλη ιστορία. Το καλοκαίρι φάνταζε ιδανικό για να πάει η Ομόνοια ένα επίπεδο παραπάνω, να ξεφύγει.
Έπρεπε να διατηρήσει την αμυντική της ικανότητα, να την τσιμεντώσει ακόμη λίγο (ήταν υπερβολική η συμβολή του Φαμπιάνο) και να φτιάξει την επιθετική της λειτουργία. Με 2-3 πρόσωπα, με πιο ορθόδοξες επιθετικές τακτικές και περισσότερη διάρκεια. Τελικά, αμυντικά δεν εμπνέει (το γκολ με την Πάφο όπου ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος παίκτης ήταν αμαρκάριστος σε όλη τη φάση είναι άλλη μία απόδειξη), ενώ επιθετικά έχει χειρότερες επιδόσεις. Η Ομόνοια του Μπεργκ δεν ήταν ποτέ ομάδα των 3-4 γκολ. Αλλά ούτε και του ενός και κάτι ψιλά ανά αγώνα.
Ποιοτικά γενικώς δεν ενισχύθηκε. Αναφερόμαστε κυρίως στην μεσοεπιθετική γραμμή, αλλά η ιστορία αγγίζει και άλλους τομείς. Ίσως και λόγω κάποιων εμμονών ή από υπερεκτίμηση κάποιων πραγμάτων. Αν ανοίξουμε την εξίσωση, θα χρειαστούμε ολόκληρη ιστοσελίδα.
Όμως θα κάνουμε μία επισήμανση. Ακόμη και το γεγονός ότι δεν προνοήθηκε βάθος σε 2 θέσεις, όπου σίγουρα θα έφευγαν (για ένα μήνα, συνήθως τον πιο σημαντικό) παίκτες για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής λέει κάτι. Όπως και λέει κάτι πως ακόμη και με αυτή την εικόνα, η 1η κίνηση ήταν η επανεγγραφή Ασάντε (εξαιρετικός πέρσι, αλλά πλέον με μεγάλη αποχή), τη στιγμή που χρειάζεται αναβάθμιση. Και τη στιγμή που στο επόμενο ματς η Ομόνοια πάει να παίξει χωρίς κεντρικούς μέσους 1ης γραμμής.
Ακόμη και έτσι, με όλα αυτά: Ο Μπεργκ και οι παίκτες του αδικούν τους εαυτούς τους. Ακόμη και με όλα τα υπόλοιπα μείον (τραυματισμοί, covid, ατυχίες), θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη πορεία. Σε πόσα ματς, όταν επιτέθηκαν ΟΡΘΟΔΟΞΑ, έφτιαξαν πολλές φάσεις; Σε αρκετά. Αλλά από γκολ, γιοκ. Σε κάποια ματς η επιλογή της τακτικής ή της 11άδας (πιο τρανό παράδειγμα ο αγώνας με ΠΑΕΕΚ) έκανε την Ομόνοια νωθρή και άβουλη. Αυτοεξουδετερωνόταν. Σε πολλά ματς πλήρωσε στα μετόπισθεν την έλλειψη καθαρού μυαλού ή την απώλεια της συνοχής των γραμμών (άλλο φετινό μείον).
Όλα (τα περισσότερα καλύτερα) θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Με λίγη περισσότερη ευελιξία.
