Στο πρώτο ημίχρονο και στα πρώτα 10 λεπτά της επανάληψης ήταν η Ομόνοια που περίμεναν εδώ και καιρό οι φίλοι της στο πρωτάθλημα.
Μία Ομόνοια βγαλμένη από μήνες πριν. Επιθετική, δημιουργική, με ρυθμό, σε κάποια σημεία καταιγιστική. Κάποια στιγμή θα ερχόντουσαν και ήρθαν τα γκολ.
Συν την κατοχή της μπάλας που έφτασε στο 68%, αλλά ήταν κατοχή ουσιαστική. Η εμφάνιση έχει την εξήγηση της. Η Ομόνοια μπήκε με ορθόδοξο σχήμα.. Ο Μπασιρού μπροστά από τα μπακ σε ρόλο αναχαιτιστή-οργανωτή. Ο Μιξ καθαρό οκτάρι. Έκοβε, μοίραζε και πατούσε περιοχή
Λοϊζου και Τζιωνής στα άκρα με ανάποδα πόδια, όπως τους βολεύει. Ο Παπουλής, ο παίκτης που ξέρει να παίξει κάθετα όσο κανείς άλλος πίσω από τον φορ. Ο επιθετικός κορυφής, ο Τσέποβιτς, να κινείται συνέχεια να εμπλέκεται στο παιχνίδι και στις φάσεις.
Κάθετο ποδόσφαιρο, όβερλαπς, επιθέσεις με πολλούς παίκτες εντός και στα πέριξ της περιοχής. Πρέσινγκ όταν χανόταν η μπάλα και σε αρκετές περιπτώσεις κλεψίματα και νέα επίθεση.
Η άποψη μας είναι πως μετά το 65' μπορούσε να γίνει μία καλύτερη διαχείριση. Έγιναν κάποια εύκολα λάθη στην μεταφορά της μπάλας (τα περισσότερα ο Λέζιακς), μπορούσαν να τελειώσουν καλύτερα κάποιες αντεπιθέσεις. Μπορούσε να κάνει και φρεσκάρισμα με αλλαγές. Αλλά η επιστροφή στην προ μηνών Ομόνοια είχε και αυτό το στοιχείο. Τον Μπεργκ που ετοίμασε 3 αλλαγές στο 86' αλλά τις πήρε πίσω όταν ακυρώθηκε το γκολ του Λέζιακς.
Η Ομόνοια πήρε γενικώς μία σημαντική νίκη. Πολύ σημαντική γιατί τις δίνει ανάσες και επιστροφή της αυτοπεποίθηση. Αλλά τίποτα παραπάνω. Ακολουθούν πολλά μαζεμένα δύσκολα ματς και εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα.
Αλλά με τέτοια διάταξη, τακτική και διάθεση, μπορεί να ανταποκριθεί χωρίς αμφιβολία.
