Μετά από έξι αγωνιστικές στο πρωτάθλημα, η Ουνιόν Βερολίνου είναι στην κορυφή της βαθμολογίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της, αποδεικνύοντας πως η άνοδός της στη Μπούντεσλιγκα δεν ήταν πυροτέχνημα που... έσκασε στον ουρανό για να καταλήξει στο έδαφος- Η ιστορία μιας αντικομφορμιστικής ομάδας που έδωσε και δίνει μάχες κόντρα στο μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Δεν είναι απλά η εντυπωσιακή παρουσία στη μεγάλη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της το 2019. Δεν είναι ούτε η παρουσία της στην κορυφή ή συμμετοχή στις στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Είναι τα τελευταία χρόνια η εκπλήρωση ενός ονείρου που υπήρχε για όλους τους οπαδούς της από την ημέρα της ίδρυσής της, το 1966 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, με τον κόσμο διχασμένο, με το Βερολίνο μοιρασμένο.
Είναι ο πόθος αυτός που έχει τη ρίζα του πίσω στο 1906 όταν ιδρύθηκε η Ολίμπια Ομπερσενβάιντε, όπως ήταν το πρώτο όνομά της ομάδας που στάθηκε απέναντι στη Ντιναμό Βερολίνου.
Από τη μια η Ουνιόν της εργατικής τάξης με την έδρα της στο Κέπενικ στη συμβολή των ποταμών Ντάμε και Σπρέε, από την άλλη η ομάδα της Στάζι, με τη βοήθεια της οποίας μπορούσε να κατακτά τα πρωταθλήματα (πήρε δέκα συνεχόμενα) και να θριαμβεύει ενάντια της αντιπάλου της. Εκείνα τα χρόνια, μάλιστα, πολλές φορές στο γήπεδο της Ουνιόν ακούγονταν συνθήματα κατά του καθεστώτος, όπως και το περίφημο «Το τείχος πρέπει να πέσει».
Ο τότε αρχηγός της Στάζι, Έριχ Μίκε, μάλιστα, φέρεται να έχει πει πως «Δεν είναι κάθε οπαδός της Ουνιόν εχθρός του κράτους, αλλά κάθε εχθρός του κράτους είναι οπαδός της Ουνιόν».
Οι τίτλοι της Ουνιόν; Ένα κύπελλο Ανατολικής Γερμανίας το 1968 (και μάλιστα επί της Ντιναμό) και η παρουσία της στον τελικό του κυπέλλου Γερμανίας το 2001. Ηττήθηκε από τη Σάλκε, αλλά κέρδισε έτσι ένα εισιτήριο για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν.
Το 2008 η Ουνιόν ανέβηκε στη δεύτερη κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος. Το τότε γήπεδό της, κατασκευασμένο το 1920 «Άλτε Φέρστεραϊ», δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις, αλλά δεν υπήρχαν και χρήματα για την ανακατασκευή του. Κι έτσι 2.300 οπαδοί πήραν την πρωτοβουλία να προσφέρουν εθελοντική εργασία και να ανακαινίσουν οι ίδιοι την έδρα της ομάδας τους. Κάπως έτσι γλίτωσαν την ομάδα τους από δύο εκατομμύρια ευρώ. Για να φτάσεις ως το γήπεδο πρέπει να διασχίσεις ένα δάσος και αυτή πορεία είναι κάτι σαν τελετουργικό για όλους αυτούς που ακολουθούν τη γραμμή του S-Bahn για να πάνε ως εκεί.
Και δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που οι οπαδοί στάθηκαν έμπρακτα στο πλευρό της ομάδας δείχνοντας πίστη και αφοσίωση. Το 2004 η ομάδα βρέθηκε μπροστά στη χρεωκοπία και την έσωσαν μαζεύοντας 1,5 εκατομμύριο ευρώ.
«Καθορίζουμε τους εαυτούς μας από τους ανθρώπους που έρχονται στο γήπεδο, από τα μέλη, από τους μετόχους του γηπέδου μας. Είναι μέρος του πυρήνα μας». Αυτό είναι το μήνυμα της Ουνιόν. Δεν είναι λόγια, είναι πράξεις. Και οι οπαδοί δίνουν το στίγμα τους έχοντας ιδρύσει κάτι διαφορετικό από τους συνδέσμους, μια κοινότητα που αριθμεί 18.000 ανθρώπους, οι οποίοι αναλαμβάνουν κοινωνικές και άλλες δράσεις, αλλά συμμετέχουν και στα πρότζεκτς του συλλόγου.
«Κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, κάνουμε τα πράγματα μαζί». Χιλιάδες οπαδοί που είναι οικογένεια, αυτοί που στο Μουντιάλ του 2014 σήκωσαν τους καναπέδες από τα σπίτια τους και τους πήγαν στο γήπεδο για να βλέπουν όλοι μαζί, παρέα τα παιχνίδια! Και τα παιχνίδια μαζεύονται ξανά και όλοι μαζί τραγουδούν τα κάλαντα επί 90 λεπτά!
Μια υπενθύμιση ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό θέμα κόντρα στο μάρκετινγκ και στην εμπορευματοποίηση. Δεν μπορεί να τα απαρνηθεί αυτά η Ουνιόν, προφανώς έχει τους χορηγούς τους, τους χρειάζεται για να επιβιώσει, αλλά ο κύριος στόχος όλων είναι η ομάδα να μείνει πιστή στο 'Union Way'.
Στην πρεμιέρα της στη Μπούντεσλιγκα η Ουνιόν αντιμετώπισ τη Λειψία της πολυεθνικής Red Bull. Στο πρώτο τέταρτο αυτής της ιστορικής για τη βερολινέζικη ομάδα αναμέτρησης οι οπαδοί της απείχαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τους αντιπάλους.
«Αυτό το… κατασκεύασμα δεν έχει καμία σχέση με την ιδέα που έχουμε εμείς για το ποδόσφαιρο» ανέφερε σε ανακοίνωσή της η «Wuhlesyndikat», που αποτελεί και το μεγαλύτερο οπαδικό κίνημα της Ουνιόν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του γερμανικού πρωταθλήματος, από την Ένωση της χώρας ως το 2019, συνυπάρχουν στη μεγάλη κατηγορία δύο ομάδες από το Βερολίνο. Είναι η... δυτική Χέρτα και η... ανατολική Ουνιόν. Περίπου 30 χιλιόμετρα χωρίζουν τις έδρες τους.
Kάποτε, βέβαια, οι οπαδοί της Ουνιόν με τους οπαδούς της Χέρτα διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Είναι ενδεικτικό πως φίλοι της Χέρτα περνούσαν στο ανατολικό Βερολίνο και παρακολουθούσαν αγώνες της Ουνιόν στο «Αλτεν Φερστεράι», το οποίο έγινε ένας τόπος διαμαρτυρίας ενάντια στο ανατολικό γερμανικό κράτος. Ως ένδειξη ανταπόδοσης, οι φίλοι της Ουνιόν συνόδευαν τη Χέρτα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια της στην ανατολική Ευρώπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παιχνίδι στην Πράγα το 1979 για το Κύπελλο UEFA, όπου η «Γηραιά Κυρία» είχε στο πλευρό της 30.000 οπαδούς, εκ των οποίων οι μισοί ταξιδιώτες από το ανατολικό Βερολίνο!
Από την επανένωση και μετά, η Χέρτα είναι ένας σύλλογος με απήχηση σε ολόκληρο το Βερολίνο και στις δώδεκα συνοικίες της πρωτεύουσας, αντίθετα η Ουνιόν αντλεί τους υποστηρικτές της κυρίως από την περιοχή του Κέπενικ, ο πληθυσμός της οποίας παραδοσιακά αποτελείται από ανθρώπους της εργατικής τάξης.
Το 2010 στην πρώτη αναμέτρησή τους οι οπαδοί της Ουνιόν σήκωσαν ένα πανό το οποίο έγραφε: «Ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός παίρνει την πορεία του. Εσείς τι τρένο θα πάρετε;». Και υπήρχε ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα πάει προς το Κέπενικ ή προς το Σαρλότενμπουργκ, εκεί που είναι το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου.
Τι άλλο πρέπει να ξέρετε για την ομάδα που κέρδισε την άνοδό της στη Μπούντεσλιγκα πριν από τρία χρόνια και εξελίσσεται σε μια πολύ υπολογίσιμη δύναμη για τους «μεγάλους»; Ο ύμνος της είναι σε ρυθμό πανκ και τον έχει συνθέσει η Νίνα Χάγκεν, γνωστή ως «Νονά της πανκ»! «Ποιοι δεν θα εξαγοραστούν ποτέ από τους Δυτικούς; Οι οπαδοί της Ουνιόν» λέει ένας στίχος.
Την τελευταία σεζόν που έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία τα εισιτήρια κόστιζαν μόλις 13 ευρώ.
Στην ομάδα, στην οποία παρεπιπτόντως αγωνiζόταν ως το 2020 ο αδερφός του Τόνι Κρόος, δεν υπάρχουν παίκτες αστέρες. Κάθε ποδοσφαιριστής είναι θεός. Την ώρα που ακούγεται το όνομα κάθε παίκτη από τα μεγάφωνα, ο κόσμος φωνάζει «Fussballgott!» (ποδοσφαιρικός θεός).
Το 1968 ήταν ένας από τους πρώτους συλλόγους που έκαναν και γυναικεία ομάδα, σε μια εποχή που στη Δυτική Γερμανία κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν απαγορευμένο ή ορθότερα υπαγορευμένο από την ιδέα ότι το σώμα και η ψυχή της γυναίκας δεν θα πρέπει να εκτίθενται σε ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο.
Ακόμα και σήμερα κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία τους, οι οπαδοί της Ουνιόν δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το ποια ήταν η καλύτερη περίοδος. Ήταν τότε που όλοι κι όλοι 600 άνθρωποι πήγαιναν στο γήπεδο και κάθονταν χάμω σχολιάζοντας μεταξύ τους το παιχνίδι ή είναι καλύτερα τώρα που σχεδόν κάθε αγώνας είναι sold out; Όπως και να έχει το πιο σημαντικό, όμως λένε, είναι ότι «Δεν πάμε σε ένα παιχνίδι, πάμε στην Ουνιόν».
Αυτή η Ουνιόν είναι, εξάλλου, ένας καθρέφτης του ίδιου του σύγχρονου Βερολίνου: ανοιχτή, φιλική, δημιουργική, σύμβολο ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι μπορούν να μείνουν ενωμένοι.
