Προφανώς είναι κρίμα που ο Απόλλωνας δεν εξασφάλισε πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Όχι επειδή μπορούσε ή άξιζε, αλλά γιατί έπρεπε να περάσει τον Ολυμπιακό Πειραιώς.
Αυτό το «έπρεπε» δεν εκπορεύεται από το μέγεθος ή τον ευρωπαϊκό συντελεστή των δύο συλλόγων, αλλά από την παρουσία των πρωταθλητών Κύπρου στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και από την εξέλιξη της αναμέτρησης.
Παρά την ψυχρολουσία του 0-1 στην πρώτη «κατεβασιά» (ούτε καν επίθεση) του αντιπάλου, οι «κυανόλευκοι» δεν έχασαν το μυαλό και τον έλεγχο. Ακόμη και χωρίς τις κλασικές ευκαιρίες ήλεγξαν το παιχνίδι στην έδρα των «ερυθρολεύκων» σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο κόσμος των πρωταθλητών Ελλάδας να μην μπει ποτέ σε αυτό.
Το SPORTIME είχε εξ αρχής υπογραμμίσει πως ίσως αποδεικνυόταν μοιραίο για τον Ολυμπιακό ότι κράτησε ζωντανό στο παιχνίδι της πρόκρισης τον Απόλλωνα. Σε σύγκριση με το ΓΣΠ ο Νταβίντ Καταλά παρέταξε μια ενδεκάδα πολύ πιο κοντά στις απαιτήσεις του αγώνα και στα δικά του «θέλω», εξ ου και καταγράφηκε βελτίωση σε πολλούς τομείς -όπως, άλλωστε, ήταν απαραίτητο.
Ήταν δεδομένο ότι οι «κυανόλευκοι» θα είχαν στο 90λεπτο τη στιγμή τους, την ευκαιρία τους. Προέκυψε στο 90’ και ο Πίττας την έκανε γκολ. Από εκείνη τη στιγμή ο λεμεσιανός σύλλογος είχε το μομέντουμ, την ψυχολογία.
Στο 103’ απέκτησε και το αριθμητικό πλεονέκτημα. Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο η δυνατότητα πρόκρισης έγινε υποχρέωση πρόκρισης. Απέναντι σ’ έναν αντίπαλο δίχως νίκη ή πειστική εμφάνιση από την αρχή της σεζόν, με πρόσθετη επιβάρυνση από το παιχνίδι πρωταθλήματος την περασμένη Κυριακή, με το άγχος και τον φόβο του πατατράκ μέσα στην έδρα του, μπροστά στα μάτια των οπαδών του, ο πρωταθλητής Κύπρου έπρεπε να είχε αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά και από τον λαιμό.
Να εκβιάσει καταστάσεις, να πιέσει μέχρι ασφυξίας τον αντίπαλο, να τον υποχρεώσει σε λάθη, να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα για το δεύτερο γκολ. Όχι να του επιτρέψει να… επιβιώσει μέχρι τα πέναλτι, όπου το αριθμητικό πλεονέκτημα εκμηδενίστηκε και μ’ ένα στρίψιμο του νομίσματος (βλέπε εκτέλεση πέναλτι μπροστά από τη Θύρα 7) μπήκε ξανά στο κόλπο ο κόσμος του Ολυμπιακού.
Στη συνέντευξη Τύπου ο Καταλά παραδέχτηκε ότι ίσως χρειαζόταν περισσότερο ρίσκο, αλλά φοβήθηκε την κόπωση. Αν ισχύει, ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση, αφού ο αντίπαλος είχε σχεδόν ταυτόσημο αριθμό αγώνων στα πόδια του και παίκτη λιγότερο. Ο Απόλλων όφειλε (να μην υποπέσει στο ίδιο σφάλμα με τον Ολυμπιακό στο ΓΣΠ) και από θέση ισχύος να αφήσει τον αντίπαλό του να ελπίζει.
Το πλήρωσε μ’ έναν αποκλεισμό που ουδόλως ήταν υποχρεωτική ή φυσιολογικό να προκύψει και τον άφησε ως τη μοναδική κυπριακή ομάδα που έπαιξε τουλάχιστον δύο προκριματικούς γύρους δίχως να πανηγυρίσει.
Η εμπειρία, από την άλλη, ούτε κληρονομείται ούτε αγοράζεται. Σωρεύεται σταδιακά μέσα (και) από τα λάθη. Ο Καταλά και οι παίκτες του θα είναι πιο σοφοί την επόμενη φορά. Αν πράξουν τα δέοντα στον όμιλο του Κόνφερενς Λιγκ, αυτή (η επόμενη φορά) είναι εξαιρετικά πιθανό να τους προκύψει εντός της τρέχουσας σεζόν.
