Τα τελευταία 20 χρόνια, η παράμετρος του απρόβλεπτου στο Κύπελλο Ελλάδας, είναι εξαιρετικά… προβλέψιμη. Η συχνότητα εμφάνισης εκπλήξεων «στριμώχνεται» απλώς ως μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα κυριαρχίας των μεγάλων και στο θεσμό που υποτίθεται ότι επιτρέπει τα όνειρα και στους μικρούς.
Τα 19 από τα 20 τρόπαια λοιπόν από το θρίαμβο του Πανιωνίου το 1998 έχουν καταλήξει σε Ολυμπιακό (8), ΠΑΟΚ, ΑΕΚ (από 4) και Παναθηναϊκό (3). Η εξαίρεση για την οποία μιλάμε είναι φυσικά η Λάρισα της σεζόν 2006/07.
Η τελευταία μεγάλη στιγμή της πιο επιτυχημένης επαρχιακής ομάδας στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο τελευταίος, έως σήμερα, τίτλος που δεν κατέληξε στα χέρια ενός εκ των τεσσάρων προαναφερόμενων.
Οι συνθήκες για την έκπληξη ήταν καθ’ όλα ευοίωνες. Ο τελικός διεξαγόταν στο πανθεσσαλικό του Βόλου και ο έτερος φιναλίστ Παναθηναϊκός βρισκόταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση, ολοκληρώνοντας αισθμαίνοντας το πρωτάθλημα.
Είχε υποστεί τρεις διαδοχικές ήττες εντός έδρας, από Εργοτέλη, Ατρόμητο και Άρη (όλες με 1-0!), «τρέχοντας» αρνητικό σερί πέντε αγώνων, με τις ισοπαλίες σε Καλαμαριά και Λάρισα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ομάδα του Βίκτορ Μουνιόθ γκρεμίστηκε από τη δεύτερη θέση (τον προσπέρασε η ΑΕΚ), χάνοντας το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Επιπλέον, στους ημιτελικούς του Κυπέλλου είδε κι έπαθε για να υπερκεράσει το εμπόδιο της Ξάνθης (0-0, 1-0).
Η ΑΕΛ, που είχε στον πάγκο της τον Γιώργο Δώνη και ηγετική φυσιογνωμία στην άμυνα τον Νίκο Νταμπίζα (!) «καιγόταν» από φιλοδοξία για την κατάκτηση του τροπαίου, έχοντας κάνει περίπατο στα ημιτελικά απέναντι στην ομάδα που ένα γύρο πριν είχε πετάξει εκτός διοργάνωσης τον Ολυμπιακό (Γιάννενα).
Last but not least: η Λάρισα παρατάχθηκε στον τελικό με επετειακές φανέλες που παρέπεμπαν στην θρυλική ομάδα στα μέσα των 80’s…
Η ενδεκάδα του Δώνη είχε μόνο μία μικρή έκπληξη. Αντί του Ανρί Αντσουέ ξεκίνησε στην επίθεση ο Σλοβάκος Γιόζεφ Κόζλεϊ. Αμφότεροι είχαν αποκτηθεί στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ο πρώτος από την Αλαβές (είχε δοθεί δανεικός στην Γκιμαράες) και ο δεύτερος από την Ανόρθωση.
Δεν ήταν ακριβώς αυτό που λες μεταγραφές… αεροδρομίου, αλλά τα άστρα είχαν συνωμοτήσει για να προκύψει μια εκρηκτική για το θεσσαλικό κάμπο ένωση, όταν θα έσμιγαν σε αυτόν.
Ο Δώνης είχε δει… όνειρο. Ο τελικός ξεκίνησε με γκολ του Κόζλεϊ μόλις στο 3ο λεπτό. Οι «πράσινοι» ισοφάρισαν στο 44’ με πέναλτι του Δημήτρη Παπαδόπουλου και στο δεύτερο ημίχρονο ανέβασαν την απόδοση τους, παίρνοντας τα ηνία της αναμέτρησης.
Η Λάρισα συμβιβάστηκε με το ρόλο του αουτσάιντερ και το γύρισε στον «κλεφτοπόλεμο». Σε αναζήτηση αντεπιθέσεων στον ανοιχτό χώρο, ο Έλληνας τεχνικός έβγαλε τον Κόζλεϊ στο 60’ και έβαλε στη θέση του τον 26χρονο Γκαμπονέζο επιθετικό, που έβγαζε το ψωμί του στα γήπεδα με κύρια προσόντα στο βιογραφικό του την έκρυξη και την ταχύτητα.
Όπερ και εγένετο. Γκούμας και Μόρις πρόλαβαν μόνο να τον… δουν μετά την 40αρα μπαλιά του Φωτάκη στον κενό χώρο, στο 83ο λεπτό. Ο Αντσούε ξεχύθηκε σαν βέλος ανάμεσα τους και με άπιαστο βολέ εκτέλεσε τον Εμπέντε, βάζοντας «φωτιά» στη βυσσινί πλευρά της εξέδρας.
Ο Παναθηναϊκός «ξεψύχησε» στην κραυγαλέα ευκαιρία του Μάντζιου στο 94’ και η Λάρισα κατέκτησε πανηγυρικά τον τρίτο τίτλο της ιστορίας και πρώτο μετά τον αξέχαστο άθλο του 1988.
Ο Ανρί Αντσουέ είχε πετύχει ένα από πιο ιστορικά γκολ του συλλόγου – σίγουρα το τελευταίο τόσο σπουδαίο έως και σήμερα. Δεν έμελλε όμως να μακροημερεύσει στους βυσσινί, διότι εκτός από το ψωμί του, έβγαζε, όπως αποδείχτηκε και την… κοκαΐνη του από το ποδόσφαιρο.
Έπαιξε στον ίδιο τον τελικό υπό την επήρρεια της άσπρης σκόνης, αφού βρέθηκε θετικός στον έλεγχο ντόπινγκ που υποβλήθηκε μετά τον αγώνα!
Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να μην κινηθεί νομικά, το κύπελλο παρέμεινε στην τροπαιοθήκη της Λάρισας και ο Αφρικανός στράικερ κατέφυγε στην πιο… cult δικαιολογία από καταβολής ελληνικού (ίσως και παγκόσμιου ποδοσφαίρου…), παραδεχόμενος τη χρήση ναρκωτικών μεν, ως «θύμα» πλεκτάνης δε…
«Όλα ξεκίνησαν μια εβδομάδα πριν από τον τελικό. Είχαμε παίξει για το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό κι εγώ δεν είχα πάει καθόλου καλά. Πήγα με ένα φίλο που φιλοξενούσα τότε στη Θεσσαλονίκη για να ξεσκάσω. Συναντήσαμε κι άλλους γαλλόφωνους και ήπιαμε πολύ. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν μια κοπέλα μου πρότεινε να πιω από το ποτήρι της, λέγοντας πως αυτό ήταν κάτι σαν Red Bull. Δέχτηκα και σύντομα ένιωσα… ανεβασμένος», δήλωσε ο παίκτης έξι μήνες μετά την τιμωρία του διετούς αποκλεισμού από κάθε αθλητική διοργάνωση που του επέβαλε η Πειθαρχική Επιτροπή της ΕΠΟ.
Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτά, αλλά μας ενημέρωσε κιόλας ότι η γυναίκα – «αράχνη» παραδέχτηκε ότι του «πούλησε» μεταξωτή κορδέλα (κοκαΐνη) για φύκι (Red Bull).
«Στον τελικό πέτυχα γκολ και πέρασα από ντόπινγκ κοντρόλ, χωρίς να υποψιάζομαι τίποτα. Δύο εβδομάδες μετά έμαθα ότι ήμουν θετικός σε κοκαΐνη. Σοκαρίστηκα. Όταν έκατσα να σκεφτώ, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά και αναζήτησα την κοπέλα. Τη βρήκα και παραδέχθηκε πως μέσα στο ποτό μου είχε ρίξει κοκαΐνη. Αναλαμβάνω την ευθύνη για την απερισκεψία μου, αλλά δεν ντοπάρομαι. Τουλάχιστον εν γνώσει μου».
Μετά την ΑΕΛ, ο Αντσουέ αγωνίστηκε με απόλυτη… αποτυχία σε Τζιρόνα, Εστορίλ, Μορεϊρένσε και σε ομάδα της Ινδίας, προτού κλείσει την καριέρα του σε σύλλογο της Γ’ Γαλλίας. Απ’ όπου κι αν πέρασε, έφυγε «ανώνυμος» και ξεχασμένος. Με εξαίρεση φυσικά τη Λάρισα.
Εκεί, εξυπακούεται ότι πίνουν νερό ακόμα στο όνομα του. Ίσως και λίγο… Red Bull την ώρα που τον κάνουν σύνθημα στα χείλη τους…
