Είναι στιγμές που οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν μια εικόνα... Πως να μιλήσεις για έναν πατέρα που παίρνει το ραδιοφωνάκι και πάει στον τάφο του παιδιού του για να ακούσουν μαζί τον αγώνα της αγαπημένης ομάδας τους...
Ήταν 9 Ιουνίου του 2016. Ο Ναουέλ Πέρες, ο Γκαστόν Καχάλ, ο Φερνάντο Ανδράδα, ο Χουάν Κάρλος Γκρόλιμουντ κι ο Χόρχε Μάνοβιτς επέστρεφαν από τη Σάντα Φε στο Τουκουμάν. Οκτώ ώρες ταξίδι έκαναν για να είναι στο πλευρό της αγαπημένης ομάδας τους, της Σαν Μαρτίν. Απόσταση 600 χιλιομέτρων για να δουν ένα παιχνίδι τρίτης κατηγορίας κόντρα στη Λιμπερτάδ ντε Σουντσάλες. Τι σημασία είχε; Αρκεί να ήταν δίπλα στην ομάδα. Οκτώ ώρες ταξίδι στον πηγαιμό, άλλες τόσες για την επιστροφή.
Ο Ναουέλ, ο Γκαστόν, ο Φερνάντο και ο Χουάν Κάρλος δεν γύρισαν στα σπίτια τους.
Το αυτοκίνητο με το οποίο έκαναν το πολύωρο ταξίδι της επιστροφής έκανε μια στάση σε ένα βενζινάδικο, περίπου στις 3:30 το πρωί, και σε απόσταση 180 χιλιομέτρων από το Τουκουμάν συγκρούστηκε μετωπικά με ένα φορτηγό. Τέσσερις νεκροί και ένας τραυματίας, ο οποίος έμεινε για μήνες στο νοσοκομείο έχοντας σοβαρά κατάγματα, τραυματισμένος στο κορμί μα και στην ψυχή έχοντας δει τα «αδέρφια» του να αφήνουν την τελευταία πνοή τους.
Στα χρόνια που πέρασαν η Σαν Μαρτίν πήρε την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία, ανέβηκε ακόμα και στην πρώτη για να υποβιβαστεί ξανά, αλλά οι τέσσερις εκείνης της παρέας δεν ήταν εκεί για να ζήσουν χαρές και λύπες, για να φωνάξουν συνθήματα, για να κάνουν ταξίδια και να είναι στο πλευρό της.
Ο Ναουέλ Πέρες ήταν τότε 19 χρόνων. Από εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού του 2016 βρίσκεται στο νεκροταφείο του Τουκουμάν. Το μνήμα του είναι «στολισμένο» με τα χρώματα της ομάδας του. Και η ιστορία του έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο όταν έγινε viral η φωτογραφία του πατέρα του. Παίρνει ένα ραδιοφωνάκι και πάει στον τάφο του παιδιού του για να ακούσουν μαζί τη μετάδοση των αγώνων.
Παρεούλα πατέρας και γιος. Αφού δεν γίνεται πια αλλιώς. Μαζί υπό μια άλλη έννοια. Για να αναλύσουν συστήματα, για να μιλήσουν για τους παίκτες, για το σύστημα που διάλεξε ο προπονητής, για το αν έχει ελπίδες η Σαν Μαρτίν να επιστρέψει ξανά στη μεγάλη κατηγορία, το παλεύει και «κρατιέται» ψηλά στη βαθμολογία.
Εξάλλου, ήταν αυτός ο πατέρας που πήρε από τον χέρι τον γιο του, μικρό παιδί, και τον πήγε στο γήπεδο. Του μετέδωσε το πάθος, του αγόρασε ένα κασκόλ, του έμαθε τα συνθήματα. Τώρα το γήπεδο δεν τον χωρά αυτόν τον πατέρα. Όσο περνούν οι αγωνιστικές και η Σαν Μαρτί διατηρεί τις ελπίδες της για άνοδο, νιώθει πως θέλει να ζήσει αυτή την αγωνία, να μοιραστεί αυτή τη λαχτάρα με το παιδί του.
Η μέρα ήταν ζεστη. Μεσημέρι με τη θερμοκρασία να φτάνει τους 40 βαθμούς στο Τουκουμάν, στις δυτικές όχθες του Ρίο Σαλίn, περισσότερα από 1.000 χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες. 'Ενας πατέρας καθισμένος σε ένα παγκάκι. Με το ραδιοφωνάκι στο αυτί. Με το παιδί του στον τάφο. Η Σαν Μαρτίν νίκησε. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Ήταν χαράς. Τη μοιράστηκε με τον γιο του. Και σαν μετριάστηκε λίγο ο πόνος του χαμού... Εξάλλου οι άνθρωποι «φεύγουν», όταν τους ξεχνάμε...
