Ζορζ Λουίζ Φρέλο Φίλιο, ή απλά Ζορζίνιο, είδε τον Ουνάι Σιμόν να πέφτει δεξιά. Δεν είχε παρά να ακουμπήσει την μπάλα με το πόδι του, στέλνοντας την στην αριστερή γωνία με ένα σχεδόν παιδικό σουτ. Με όλη την εστία ορθάνοιχτη, ο Βραζιλιάνος που ο προπάππους του γεννήθηκε στην Ιταλία, έστελνε την Σκουάντρα Ατζούρα στον τελικό του φετινού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Εδώ που τα λέμε, μιλάμε για ένα σπεσιαλίστα από την άσπρη βούλα. Φέτος έγινε ο παίκτης που ευστόχησε στα περισσότερα πέναλτι σε μια σεζόν, φορώντας τη φανέλα της Τσέλσι. Με πέναλτι είχε σκοράρει όταν έπαιξε για πρώτη φορά με την Εθνική Ιταλίας (εναντίον της Πολωνίας). Το να αστοχούσε στο Γουέμπλεϊ έμοιαζε απίθανο.
Απίθανη θα έλεγε κανείς και την ιστορία του προικισμένου χαφ, που δεν χτυπάει βέβαια μόνο καλά πέναλτι. Σύμφωνα με τον Μαουρίτσιο Σάρι, τον πρώτο προπονητή που τον είδε και εκτίμησε το ταλέντο του, "αν η Ιταλία πάρει το Euro θα πρέπει να είναι υποψήφιος για την κατάκτηση της χρυσής μπάλας, καθώς προέρχεται από μια φανταστική χρονιά με την Τσέλσι". Η οποία Τσέλσι, αν δεν το θυμάστε, είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πριν, όλα αυτά ο Ζορζίνιο μάλλον τα έβλεπε στα όνειρά του. Αν μπορούσε να ονειρευτεί στα υγρά κρεβάτια του μοναστηριού, που κοιμόταν μαζί με άλλους τέσσερις-πέντε νεαρούς συμπαίκτες του. Έπαιρνε μόλις 20 δολάρια την εβδομάδα, απέφευγε να τρώει πρωινό, ώστε να έχει ψιλά για να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα του στη Βραζιλία. Απ' αυτήν είχε μάθει τα μυστικά του ποδοσφαίρου! Η Μαρία Τερέζα Φρέιτας μεγάλωσε τον νεαρό Ζόρζ, με μια μπάλα. Η ίδια έπαιζε ποδόσφαιρο (μέχρι τα ... 45) και μετέδωσε την αγάπη της για το σπορ στον μικρό γιο της. Τον πατέρα του ο Ζορζίνιο δεν τον γνώρισε ποτέ, είχε όμως πάντα στο πλευρό του την μητέρα και την στρογγυλή Θεά.
Στα 15 του, ένας ανιχνευτής ταλέντων τον είδε να παίζει στην Ιντιμπιντούμπα, την πόλη που γεννήθηκε, και ενθουσιάστηκε με τις ικανότητές του. Του πρότεινε να μετακομίσει στη Βερόνα, όπου η τοπική "Ελλάς" αναζητούσε λαβράκια από τη Νότιο Αμερική. Ο "λύκος" όπως τον έλεγαν στη Βραζιλία, με την συγκατάθεση της μητέρας του, δέχθηκε να μετακομίσει στην πατρίδα του προπάππου του, Τζιάκομο Φρέλο. Εκείνος είχε μεταναστεύσει στην Βραζιλία. Ο απόγονός του, γύριζε στην Ιταλία για να παίξει μπάλα.
Τα οικονομικά της Βερόνα δεν δικαιολογούσαν ένα ξενώνα που θα φρόντισε τους νεαρούς από τη Βραζιλία. Ο πρώην αθλητικός διευθυντής, Ρικάρντο Πριτσιατέλι, πήγε στο γειτονικό μοναστήρι και έκανε μια συμφωνία με τους καλόγερους, να φιλοξενούν τα παιδιά, προσφέροντάς τους στέγη και φαγητό. Ο ίδιος έδινε στον Ζορζίνιο 20 δολάρια την εβδομάδα. Καμιά φορά και πενήντα. Η ζωή δεν ήταν εύκολη, όμως ο μικρός, είχε μαγικά αγγίγματα με την μπάλα και ήταν αποφασισμένος να γίνει σαν το είδωλό του. Δεν ήταν κάποιος Ιταλός, ή κάποιος Βραζιλιάνος, αλλά ο Ρουμάνος Χάτζι. Εξ ου και το παρατσούκλι Χατζίνιο, που του είχαν κολλήσει.
Ο Μαουρίτσιο Σάρι, είχε αναλάβει την Βερόνα και ζήτησε από τον Πριτσιατέλι να του φέρει τους νεαρούς από την ακαδημία της ομάδας. Ξεχώρισε αμέσως τον Ζορζίνιο και σημείωσε το όνομά του για την πρώτη ομάδα. Αργότερα τον πήρε μαζί του στη Νάπολι, αλλά και στην Τσέλσι. Στο μυαλό του ανακαλεί πάντα εκείνη την ημέρα που είδε τον μικρό Βραζιλιάνο να παίζει μπάλα και τον είχε αφήσει με ανοιχτό το στόμα.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα
Ο Ζορζίνιο έχοντας διπλή υπηκοότητα (βραζιλιάνικη και ιταλική) θα μπορούσε να παίξει και στις δυο εθνικές ομάδες. Το 2012 κλήθηκε για πρώτη φορά στην U-21 της Ιταλίας, ενώ δυο χρόνια αργότερα δήλωσε οριστικά ότι θα έπαιζε στην εθνική ανδρών της γειτονικής χώρας. Πρώτη φορά στην Σκουάντρα Ατζούρα έπαιξε (κατά σύμπτωση, σε σχέση με τον ημιτελικό του Γουέμπλεϊ) εναντίον της Ισπανίας. Ένα φιλικό ματς ήταν και ο Ζορζίνιο μπήκε στο τελευταίο λεπτό του ματς, παίρνοντας το χρίσμα του Ιταλού διεθνή, από τον Πάολο Κόντε.
Το πρώτο του γκολ ήταν ένα εύστοχο πέναλτι το 2018, εναντίον της Πολωνίας (1-1) σε ματς για το Nations League. Και τα επόμενα δυο γκολ με τους ατζούρι, με πέναλτι ήρθαν. Ένα εναντίον της Φινλανδίας και άλλο ένα εναντίον της Ελλάδας στα προκριματικά του Euro2020.
"Όταν χτυπάς πέναλτι νιώθεις όλο το βάρος στους ώμους σου" έλεγε την Τρίτη το βράδυ, μετά τον θρίαμβο της Ιταλίας, προσθέτοντας:" Προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα, να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που θα έκανα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έβαλα το γκολ. Ήταν μια επιβεβαίωση για όλους μας αυτή νίκη. Δεν το βάλαμε ποτέ κάτω. Υποφέραμε, γελάσαμε, κλάψαμε, καμιά φορά τσακωθήκαμε όπως γίνεται σε όλες τις οικογένειες και τώρα πανηγυρίζουμε όλοι μαζί"
Η ομάδα του Μαντσίνι
Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον. Η Ιταλία είναι η ομάδα του κόουτς Μαντσίνι. Αυτός είναι που μεταμόρφωσε την Σκουάντρα Ατζούρα, την ξανάκανε ομάδα και μετά την εσωστρέφεια της εποχής Βεντούρα την έβγαλε ξανά στον αφρό. Για πολλούς είναι η κορυφαία ομάδα του φετινού Euro, δείχνοντας από την αρχή τις προθέσεις της και ξεπερνώντας ένα-ένα τα εμπόδια που της παρουσιάστηκαν στον δρόμο της.
Η Ιταλία που δεν ήταν καν στο Μουντιάλ του 2018 (οι Ισπανοί την είχαν αφήσει 2η στον όμιλο και στη συνέχεια αποκλείστηκε στα μπαράζ από την Σουηδία) γύρισε στο προσκήνιο για να ξαναπαίξει σαν πρωταγωνίστρια. Ο στόχος της άλλωστε είναι, πλέον, το Κύπελλο. Ο Μαντσίνι το είπε αμέσως μετά την πρόκριση: "Πανηγυρίζουμε τώρα, αλλά έχουμε και ένα τελικό να δώσουμε".
Η Ισπανία έβαλε δύσκολα στους Ιταλούς. Τους ανάγκασε να θυμηθούν και τις ... παραδόσεις, καθώς σε αυτό τον δραματικό ημιτελικό η Σκουάντρα Ατζούρα αμύνθηκε περισσότερο από ποτέ. Δεν το έκανε όμως από επιλογή, ή γιατί δεν ήθελε να παίξει όπως σε όλο το πρωτάθλημα, αλλά επειδή η Ισπανία από τη μέση και κάτω είναι μια τρομερή ομάδα. Ο 18χρονος Πέδρι έλαμψε για τα τρεξίματα του, τις σωστές πάσες που έφτασαν στο εξωφρενικό 98%, οι υπόλοιποι βασάνισαν αρκετά τους Ιταλούς, ωστόσο ο Μικέλ Οϊορθάμπαλ, αποδείχθηκε μοιραίος στην τελική εκτέλεση.
Όταν σε μια τέλεια αντεπίθεση (από κόρνερ της Ισπανίας) ο γκολκίπερ Ντοναρούμα έπαιξε γρήγορα την μπάλα, ο Φεντερίκο Κιέζα, πήρε το ριμπάουντ από την προσωρινή επέμβαση του Λαπόρτ και με ένα αριστοτεχνικό σουτ έγραψε το 0-1, η Ιταλία έμοιαζε να έχει πάρει το πλεονέκτημα.
Ο Λουίς Ενρίκε, έπαιξε "μπάλα" από τον πάγκο, ρίχνοντας στο γήπεδο τον Αλβάρο Μοράτα. Η κίνηση του προικισμένου φορ της Γιουβέντους στην φάση του 1-1, η άμεση πάσα του Όλμο, έφεραν την ισοφάριση και η Ισπανία προσπάθησε για την πλήρη ανατροπή χωρίς αποτέλεσμα. Οι δυο που ενεπλάκησαν στην φάση του γκολ, αποδείχθηκαν και μοιραίοι. Ο Όλμο πέταξε την μπάλα ψηλά άουτ στο πρώτο πέναλτι της Ισπανίας, ο Μοράτα είδε τον Ντοναρούμα να του παίρνει την μπουκιά από το στόμα στο δικό του χτύπημα.
Ο Ζορζίνιο ήταν, πλέον, έτοιμος να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον στην Ιταλία. Η Σκουάντρα Ατζούρα θα παίξει για 4η φορά σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με μόνο έναν (αυτό του 1968 εναντίον της Γιουγκοσλαβίας) κερδισμένο...
