Περισσότερο από μια δεκαετία πριν από την «εποχή Αντετοκούνμπο», η συμμετοχή ενός Έλληνα στο ΝΒΑ ήταν κάτι σχεδόν ανήκουστο.
Πόσο μάλλον η επιλογή στο Νο. 23 των draft, το οποίο μάλιστα έμοιαζε και αρκετά… υποτιμητικό για τον παίκτη που στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων του 1995 είχε 27 πόντους και 16 ριμπάουντ απέναντι σε μια ομάδα των ΗΠΑ που πλαισίωναν οι Βινς Κάρτερ και Στεφόν Μάρμπερι.
Ο Ευθύμης Ρεντζιάς πήρε Κύπελλο Κόρατς με τον ΠΑΟΚ και με την Μπαρτσελόνα, δύο πρωταθλήματα Ισπανίας με τους Καταλανούς (πλάι στους Γιασικεβίτσιους, Ναβάρο) και έπαιξε στο NBA με τους Philadelphia 76ers. Ήταν μάλιστα παρών στο τελευταίο ματς της καριέρας του Μάικλ Τζόρνταν (16/04/2003), με συμπαίκτη τον Άλεν Αϊβερσον. Κι όμως, ακόμα και αυτά μοιάζουν… ελάχιστα μπροστά στα επιτεύγματα που προοιωνιζόταν το εκτυφλωτικό ταλέντο του.
Ίσως τελικά το λάθος του να ήταν ότι δεν έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι με τον τίτλο του εκ των κορυφαίων εφήβων παγκοσμίως. Λίγο μετά δηλαδή από τις διαστημικές εμφανίσεις του ως ο απόλυτος «σταρ» της ελληνικής dream team στο Παγκόσμιο Εφήβων του ’95. Στον τελικό με την Αυστραλία ο Ρεντζιάς έκανε ένα αδιανόητο double-double (33 πόντοι, 21 ριμπάουντ), ενώ κατά μ.ο. στη διοργάνωση είχε 22,2π. και 12,2ριμπ., με 62% εντός πεδιάς και 80,6% στις βολές.
Οι αντίπαλοι της Εθνικής μας σε εκείνο του τουρνουά θα ορκίζονταν ότι για τον σέντερ που σουτάρει καλύτερα και από περιφεριακός, τρέχει σαν τριάρι στον αιφνιδιασμό και κατεβάζει τα ριμπάουντ σαν… Ντένις Ρόντμαν, ταβάνι του είναι μόνο ο ουρανός.
Το Ντένβερ τον προεπέλεξε τότε στο Νο. 23, αλλά ο Ρεντζιάς αποφάσισε να παραμείνει στον ΠΑΟΚ και το 1997 να πάει στην Μπαρτσελόνα. Είπαν ότι ήταν ένα «4αρι» φυλακισμένο σε σώμα σέντερ, που απέφευγε τις σκληρές σωματικές επαφές κοντά στο καλάθι, προτιμώντας το σουτ από μέση απόσταση. Ότι χαράμισε τα 212 εκατοστά του χωρίς να τεστάρει τις αντοχές του στη ρακέτα. Συνειδητή επιλογή ή κάποιου είδους αδυναμία; Είναι περίεργο που δεν βρέθηκε ένας προπονητής να τον πείσει ότι αυτό που έλειπε για να εκτοξευτεί αγωνιστικά ήταν να βάλει το κορμί του στη «φωτιά». Να εξελίξει την αθλητικότητά του και να σκληρύνει σωματικά και πνευματικά. Σε επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και σουτ, πολύ λίγα «5αρια» στην Ευρώπη μπορούν από καταβολής… θέσης να συγκριθούν μαζί του. Το post παιχνίδι στην επίθεση όμως και η αμυντική «σκληράδα» στην άμυνα, ήταν στοιχεία που φάνηκε να μένουν στα εφηβικά (του) στάνταρ.
Ακόμα κι έτσι βέβαια ο Ρεντζιάς, είχε στην τελευταία χρονιά του με την Μπαρτσελόνα 9,2π. και 3,5ριμπ. σε 51 ματς για πρωτάθλημα και Euroleague, σε μόλις 17,3 λεπτά μ.ο. ανά αγώνα. Σούταρε με 61,6% στο δίποντο, 36,3% στο τρίποντο και 71,4% στις βολές. Η Φιλαδέλφεια, που είχε ανταλλάξει τα δικαιώματά του με την Ατλάντα (που τα είχε αποκτήσει από το Ντένβερ), του έκανε χώρο για το ρόστερ της το 2002. Ήταν μάλλον ένα στοίχημα εκ των προτέρων χαμένο και για τους δύο. Ο δεύτερος γεννημένος στην Ελλάδα παίκτης που αγωνίστηκε στο NBA (μετά τον Αντώνη Φώτση), ήταν πια αρκετά μεγάλος για να «χτιστεί» διαφορετικά και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Έπαιξε μόλις σε 35 ματς, με μ.ο. 1,5 πόντους και το καλοκαίρι του 2003 αποδεσμεύτηκε από τους 76ers.
Αν είχε κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι το ’96, σε ηλικία 20 ετών, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά. Στις ΗΠΑ θα είχε εκπαιδευτεί να χρησιμοποιεί με τελείως διαφορετικό τρόπο το κορμί του. Από την άλλη βέβαια ο Ρεντζιάς ήταν ένας παίκτης που ταλαιπωρήθηκε πολύ από τραυματισμούς στα γόνατα. Και κανείς δεν ξέρει πόσο θα μπορούσε να επιμηκύνει την καριέρα του, αν είχε από μικρή ηλικία τη φθορά του NBA. Ακόμα και χωρίς αυτήν, αναγκάστηκε -λόγω της συγκεκριμένης ευπάθειας- να πει το «αντίο» στα γήπεδα μόλις στα 30 χρόνια του.
Το έκανε το 2006, παίζοντας μετά το NBA από ένα χρόνο σε Τουρκία (Ούλκερ), Ιταλία (Σιένα) και Ισπανία (Βαγιαδολίδ). «Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου. Είχα προτάσεις για νέα συμβόλαια στο τραπέζι, αλλά αντιμετώπιζα μεγάλα προβλήματα τραυματισμών στα γόνατα και λόγω αυτών δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στο επίπεδο που ήθελα εγώ να παίζω», έχει δηλώσει για το πρόωρο τέλος στην ενεργό δράση.
Όποια και αν ήταν η αιτία, η ιστορία έγραψε ότι ένας από πιο τους ταλαντούχους Έλληνες αθλητές σε όλα τα σπορ συμβιβάστηκε με κάτι πολύ πιο «ταπεινό» απ’ ότι προμήνυαν τα ασύγκριτα σε εφηβική ηλικία προσόντα του.
Τη στιγμή της ανακοίνωσης αποχώρησης ο Ευθύμης Ρεντζιάς μπήκε και «επίσημα» στο club των μεγαλύτερων «αν» στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Εκεί που θα έφτιαχνε μια… dream team γεμάτη τέτοια παρέα με τους ομοίους του, Φάνη Χριστοδούλου, Γιώργο Διαμαντόπουλο, Χάρη Μαρκόπουλο και Σοφοκλή Σχορτσιανίτη.
